Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΑ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΖΩΗΣ...
Ακριβείς στατιστικές για την ανεργία δεν είναι εύκολο να βρεθούν για ορισμένες χώρες στον κόσμο, αλλά οι αρχές είναι οι ίδιες ανεξάρτητα από το πού ζείτε...όταν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν μπορεί να βρει δουλειά, χάνουν περισσότερα από χρήματα. Πολλοί χάνουν τη ζωή τους. Μια εκτίμηση που βασίζεται σε ιστορικά δεδομένα διαπίστωσε ότι κατά τη διάρκεια παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης, κάθε αύξηση της ανεργίας κατά 1% οδηγεί σε 37.000 θανάτους...καθιστώντας την έλλειψη εργασίας την πιο επικίνδυνη δουλειά από όλες
Ενώ είναι αλήθεια ότι τα ποσοστά ανεργίας έχουν μειωθεί στην Αμερική και σε άλλα μέρη του κόσμου, είναι εξίσου αλήθεια ότι οι θάνατοι από αυτοκτονίες αυξάνονται. Σε ορισμένες περιοχές ορισμένων χωρών έχουν αυξηθεί έως και 25% από τότε που ξεκίνησε η παγκόσμια ύφεση. Δεδομένου ότι μπορεί να χρειαστούν έως και 6 χρόνια για να συγκεντρωθούν όλα τα δεδομένα, ο κατάλληλος φακός για να προβληθεί ο αριθμός των χαμένων ζωών είναι να χαράξουμε ένα τμήμα του τρόπου με τον οποίο εξελίχθηκε η αύξηση της ανεργίας που αντικατοπτρίζεται στους χάρτες ανεργίας των ΗΠΑ παρακάτω.
Σύμφωνα με το Γραφείο Στατιστικών Εργασίας των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της ύφεσης, περισσότεροι από 31 εκατομμύρια Αμερικανοί ήταν άνεργοι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ήταν «υποαπασχολούμενοι» και εκείνων που έχασαν την ελπίδα τους και σταμάτησαν να ψάχνουν. Η μείωση του προσδόκιμου ζωής που πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους έχουν και θα αντιμετωπίσουν τα επόμενα χρόνια είναι δύσκολο να εκτιμηθεί, σε αυτό το σημείο της διαδικασίας, αλλά αυτό δεν την καθιστά λιγότερο πραγματική. Υπήρχε και εξακολουθεί να διεξάγεται ένας παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος και πολλοί από τους συμμετέχοντες δίνουν μάχη για τη ζωή τους. Η εξέταση των παρακάτω χαρτών ανεργίας από αυτήν την οπτική γωνία τους δίνει νέο νόημα και ελπίζουμε να υπάρχει επιπλέον αίσθηση επείγοντος για την επίλυση αυτού του προβλήματος.
Σύμφωνα με τον διάσημο ειδικό σε θέματα κινδύνου, Bernard L. Cohen PhD, το προσδόκιμο ζωής ποικίλλει σημαντικά ανάλογα με το επάγγελμα. Οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι, οι καθηγητές πανεπιστημίου, οι εργαζόμενοι στην κατασκευή ρούχων και στις βιομηχανίες επικοινωνιών ζουν 1-2 χρόνια περισσότερο από τον μέσο όρο. Ανήλικοι, αστυνομικοί, πυροσβέστες, οδηγοί φορτηγών και ψαράδες πεθαίνουν 2-3 χρόνια νεότεροι από τον μέσο όρο, αλλά η φτώχεια ακόμη και στις καλύτερες στιγμές μπορεί να μειώσει το προσδόκιμο ζωής έως και 9 χρόνια και όχι μόνο στις ΗΠΑ. Στη Βρετανία, η διαφορά στο προσδόκιμο ζωής μεταξύ «επαγγελματιών» και ανειδίκευτων εργαζομένων υπολογίζεται στα 7,2 χρόνια. Όταν οι Καναδοί άνδρες κατατάχθηκαν με βάση το εισόδημα, το κορυφαίο 10% έχει 32% λιγότερες περιπτώσεις καρδιακών παθήσεων και εγκεφαλικών, 34% λιγότερες περιπτώσεις καρκίνου και 88% λιγότερους θανάτους από ατυχήματα από δηλητήριο και βία. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η εκτεταμένη ανεργία βάζει τους πάντες σε μια πορεία προς τη φτώχεια στο «μάτι του μυαλού» τους, αν όχι σε πραγματικούς όρους...
Η πρώτη ένδειξη ότι τα ποσοστά αυτοκτονιών αυξάνονται είναι οι κλήσεις στις εθνικές τηλεφωνικές γραμμές αυτοκτονίας που έφτασαν σχεδόν τις 60.000 μόνο τον Μάιο του 2010. Η Hirsch Mental Health στο Λος Άντζελες δέχθηκε περισσότερες από διπλάσιες κλήσεις το 2008 από ό,τι σε οποιοδήποτε προηγούμενο έτος. Ιστορικά γνωρίζουμε ότι το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών στην ιστορία ήταν το 1933 κατά τη διάρκεια της καρδιάς της μεγάλης κατάθλιψης. Θα μπορούσαμε να σας δείξουμε άλλες ιστορικές μελέτες που υποδεικνύουν ότι ο κίνδυνος αυτοκτονίας είναι τριπλάσιος μεταξύ των ανέργων, αλλά σκοπεύουμε να αποφύγουμε αυτά τα δεδομένα, προς το παρόν, επειδή ακόμη και αυτά τα στατιστικά στοιχεία μπορούν να συζητηθούν με βάση διαφορετικές οικονομικές συνθήκες στη χώρα τη στιγμή που αυτές οι μελέτες συντάχθηκαν. Η αυτοκτονία είναι ένας παράγοντας, αλλά για να φτάσουμε σε μια αναλογία 37.000 θανάτων για κάθε 1% αύξηση της ανεργίας πρέπει να ληφθούν υπόψη πολλές άλλες μεταβλητές.
Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Όταν προσθέσετε στην εξίσωση τις αυξήσεις της ενδοοικογενειακής βίας, της κατανάλωσης αλκοόλ, των εισαγωγών σε ψυχιατρικά νοσοκομεία και των καρδιακών παθήσεων, των εγκεφαλικών επεισοδίων και του καρκίνου που προκαλούνται από στρες, για να αναφέρουμε μόνο μερικά, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το βάθος και τη διάρκεια του προβλήματος της ανεργίας που έχουμε. Αντιμετώπισα ακόμη και την υπέρβαση της αναλογίας θανάτων από 1%-37.000 που ήταν τόσο δύσκολο να προσδιοριστεί. Η βελτιωμένη υγειονομική περίθαλψη θα βοηθήσει, αλλά συχνά είναι μετά το γεγονός που σημαίνει ότι μεγάλο μέρος της ζημίας έχει ήδη γίνει. Επιφανειακά φαίνεται ότι η φιλανθρωπία είναι η λύση, αλλά τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από αυτό. Η πτώση της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης που συμβαίνει απαιτεί κάτι περισσότερο από πράξεις γενναιοδωρίας και καλοσύνης για να επιλυθούν.
Μέρος αυτής της ευθύνης ανήκει στους ηγέτες μας, αλλά οι συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε είναι πέρα από την πολιτική. Όλοι μας συμμετέχουμε και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αυξήσουμε την κατανόηση ότι η διάσωση ή η παροχή εργασίας θα μπορούσε να σημαίνει τη διάσωση μιας ζωής και αυτό το μήνυμα πρέπει να συμπεριληφθεί στην εθνική μας συζήτηση. Μια προνοητική προσέγγιση σε αυτό το πρόβλημα που παράγει πιο άμεσα αποτελέσματα πρέπει να εισέλθει σε αυτήν την εξίσωση τώρα, διακυβεύονται πάρα πολλά για να καθυστερήσει άλλο. Tom LeDuc
