ΚΑΡΔΙΑΓΡΑΦΙΑ Ή ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΚΑΡΔΙΑ... ΕΣΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ!

Ενώ αυτό το φαινόμενο ξεκινά με το θάνατο ενός ατόμου, τελικά προκαλεί το θάνατο δύο. Η αιτία του πρώτου θανάτου θα μπορούσε να είναι ο καρκίνος, οι καρδιακές παθήσεις ή οποιαδήποτε άλλη ασθένεια, αλλά είναι η αιτία του δεύτερου θανάτου που του δίνει το όνομά του. Ονομάζεται σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς και παρόλο που υπάρχει εδώ και αιώνες, μόλις πρόσφατα άρχισε να λαμβάνει την τιμητική του. Ωστόσο, ορισμένοι στο ιατρικό επάγγελμα εξακολουθούν να αμφιβάλλουν αν το «ανθρώπινο γεγονός» που έδωσε το όνομά του μπορεί πραγματικά να περιγράψει την αιτία του. Τώρα πιστεύουν ότι προκαλείται από μια έκρηξη αδρεναλίνης που εμφανίζεται μετά από σχεδόν οποιαδήποτε στρεσογόνο κατάσταση, η οποία κάνει την αριστερή κοιλία της καρδιάς να πάρει ένα σχήμα κώνου. Και δεδομένου ότι αυτό το σχήμα που μοιάζει με κώνο μοιάζει με το σχήμα μιας γλάστρας που χρησιμοποιούν οι Ιάπωνες για να αιχμαλωτίσουν το χταπόδι, το σύνδρομο σπασμένης καρδιάς θα ονομαζόταν καταλληλότερα «Καρδιομυοπάθεια Takotsubo», που είναι τώρα η ιατρική του ονομασία.

Κατά τη γνώμη μας, είναι η μελέτη που ολοκληρώθηκε από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ για το «Σύνδρομο Σπασμένης Καρδιάς» πριν από αρκετά χρόνια που παρέχει την οριστική εργασία σε αυτό το θέμα. Η εστίασή του είναι στο «ανθρώπινο γεγονός» που έδωσε το αρχικό όνομα αντί να το εξισώνει με όλα τα αγχωτικά γεγονότα. Τα ευρήματά τους είναι που μας παρηγορούν και έχουν διαμορφώσει την άποψή μας. Εάν έχετε παλέψει με μερικά από αυτά τα ίδια ζητήματα, ίσως αυτό που μαθαίνετε εδώ θα σας παρηγορήσει επίσης.

Ένα ζευγάρι στα 80 του που ζει στο ίδιο
σπίτι για 50 χρόνια.

Η κατανόηση ότι τα συναισθήματα μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν πραγματικά σε αυτό το επίπεδο, θα είναι μεγάλη έκπληξη για κάποιους. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα εκπλαγείτε τόσο από αυτά τα ευρήματα που θα χάσετε τα επιστημονικά δεδομένα που τα υποστηρίζουν. Μερικές φορές δίνουμε τόση σημασία στην απιστία των διασήμων και στο υψηλό ποσοστό των γάμων που καταλήγουν σε διαζύγιο, που τείνουμε να αγνοούμε τις σχέσεις που κρατούν μια ζωή, εκείνες όπου οι άνθρωποι κράτησαν τις υποσχέσεις τους και παρέμειναν αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο μέχρι το τέλος. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι γάμοι που καταλήγουν σε σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς ήταν τέλειοι, αλλά σχεδόν κάθε ένας από αυτούς πέρασε τη δοκιμασία του χρόνου. Κατά τη γνώμη μας τα αποτελέσματα της Μελέτης του Χάρβαρντ ήταν πειστικά και δεν χρειάζεται να προσαρμοστούν ή να αναθεωρηθούν. Εναπόκειται σε εσάς να αποφασίσετε πώς αισθάνεστε, οπότε ας ρίξουμε μια ματιά σε ορισμένα δεδομένα.

ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΧΑΡΒΑΡΔ

Ξεκινώντας το 1993 και διαρκεί εννέα ολόκληρα χρόνια, η μελέτη του συνδρόμου ραγισμένης καρδιάς που διεξήχθη από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ παραμένει η μεγαλύτερη μελέτη του είδους της, με 518.240 ζευγάρια, ή περισσότερα από 1.000.000 άτομα που συμμετέχουν: Μιλώντας για τη μελέτη..."Η μελέτη μας δείχνει ότι οι άνθρωποι συνδέονται με τέτοιο τρόπο ώστε η υγεία ενός ατόμου να σχετίζεται με την υγεία ενός άλλου", αναφέρει ο Nicholas Χριστάκης, M.D., Ph.D., καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Υγείας στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ.

Ο Δρ Χρηστάκης συνεχίζει λέγοντας, «Τα ευρήματα είναι εντυπωσιακά… Όταν ένας σύζυγος νοσηλεύεται, ο κίνδυνος θανάτου του συντρόφου αυξάνεται σημαντικά και παραμένει υψηλός για έως και δύο χρόνια». Σημειώνει ότι η περίοδος του μεγαλύτερου κινδύνου είναι βραχυπρόθεσμα, εντός 30 ημερών από τη νοσηλεία ή τον θάνατο του συζύγου. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρονικού πλαισίου, η νοσηλεία ενός συντρόφου μπορεί να προκαλέσει σχεδόν τόσο μεγάλο κίνδυνο θανάτου όσο και ο πραγματικός θάνατος ενός συζύγου.

Το σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που είναι μαζί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Παραδόξως, η μελέτη δείχνει ότι ορισμένες ασθένειες επηρεάζουν διαφορετικά τον υπόλοιπο σύζυγο. Όσο περισσότερο μια ασθένεια επηρεάζει τη σωματική και ψυχική ικανότητα του συζύγου και όσο πιο επιβαρυντική είναι, τόσο χειρότερο είναι για την υγεία του συντρόφου. Ο Χριστάκης παρατηρεί, "Μεταξύ των ανδρών με νοσηλευόμενες συζύγους, εάν η σύζυγος νοσηλευόταν για καρκίνο του παχέος εντέρου, δεν υπήρχε σχεδόν καμία επίδραση στη θνησιμότητα του συζύγου της. Αλλά εάν μια γυναίκα νοσηλευόταν με καρδιακή νόσο, ο κίνδυνος θανάτου του συζύγου της ήταν 12 τοις εκατό υψηλότερος από αυτόν. θα ήταν αν η σύζυγος δεν ήταν καθόλου άρρωστη. Εάν μια σύζυγος νοσηλευόταν με άνοια, ο κίνδυνος του συζύγου της ήταν 22 τοις εκατό υψηλότερος. Παρόμοια αποτελέσματα παρατηρήθηκαν σε γυναίκες των οποίων οι σύζυγοι νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο».

Όσοι από εσάς δεν είστε εξοικειωμένοι με αυτό το φαινόμενο μπορεί να εκπλαγείτε όταν μάθετε ότι οι άνδρες είναι πιο πιθανό να πεθάνουν από σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς από τις γυναίκες. «Κατά τα εννέα χρόνια [της μελέτης], 383.480 σύζυγοι (74 τοις εκατό) και 347.269 σύζυγοι (67 τοις εκατό) νοσηλεύτηκαν τουλάχιστον μία φορά και 252.557 σύζυγοι (49 τοις εκατό) και 156.004 σύζυγοι (30 τοις εκατό) πέθαναν. Η μέση ηλικία των Οι άνδρες στη μελέτη ήταν 75 ετών και η μέση ηλικία των γυναικών ήταν 72 έτη». Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη μελέτη στο τεύχος Φεβρουαρίου 2006 του New England Journal of Medicine.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ Ή ΜΙΑ ΔΕΞΙΟΤΗΤΑ

Μερικοί άνθρωποι είναι πιο ευάλωτοι στο να πεθάνουν από ραγισμένη καρδιά από άλλους, αλλά είναι λάθος να συμπεράνουμε ότι όλοι πεθαίνουν επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στον εαυτό τους ή είναι απλώς πολύ αδύναμοι για να διαχειριστούν το άγχος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απώλεια ενός συζύγου στο τέλος μιας μακροχρόνιας σχέσης είναι αγχωτική, αλλά συχνά συμβαίνουν περισσότερα από αυτό. Η κατανόηση του συνδρόμου ραγισμένης καρδιάς απαιτεί να το εξετάσετε με έναν βαθύτερο φιλοσοφικό τρόπο, και όταν το κάνετε, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε ότι η αναφορά σε αυτά τα «ανθρώπινα γεγονότα» ως απλώς ένα άλλο έμφραγμα που προκαλείται από το άγχος μπορεί να υποτιμήσει αυτό που μπορεί να συμβαίνει πραγματικά. Πιστεύουμε ότι αυτή η εκπληκτική μελέτη του Χάρβαρντ παρέχει μια πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων για το ασφαλές συμπέρασμα ότι ορισμένοι άνθρωποι απλώς συνδέονται σε διαφορετικό επίπεδο από άλλους. Για μερικούς, μπορεί να υπάρχει ένας παράγοντας εξάρτησης, αλλά το να αγνοούν ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι ικανοί να αγαπούν ο ένας τον άλλον τόσο βαθιά είναι λάθος.

Έχετε νιώσει ποτέ έτσι για έναν άλλο άνθρωπο ή έχετε βιώσει ένα άλλο άτομο να νιώθει έτσι για εσάς; Είναι κάτι για το οποίο όλοι ελπίζουμε, αλλά βαθιά μέσα μας, ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε, αυτό είναι που το κάνει τόσο ξεχωριστό όταν το κάνει. Δεν επιλέγουμε ποιον αγαπάμε ή ποιος μας αγαπά σε αντάλλαγμα. Δεν είναι δεξιότητα, είναι συναίσθημα. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το αναγνωρίσουμε αν μας έρθει και μετά να το φροντίσουμε. Νομίζω ότι αυτό είναι το μήνυμα που έχουν για όλους μας όσοι πεθαίνουν από ραγισμένη καρδιά. Tom LeDuc

Εμπνευστήκαμε να γράψουμε αυτό το άρθρο από μια νεαρή κυρία από τη Βόρεια Καρολίνα που μας έγραψε για τον πρόσφατο θάνατο της γιαγιάς της. Συγχύθηκε από την εξήγηση που έδωσε το ιατρικό επάγγελμα σχετικά με το πώς ο θάνατος της γιαγιάς της μπορεί να συνδεθεί με τον θάνατο του παππού της, ο οποίος είχε πεθάνει μια εβδομάδα νωρίτερα. Η πεποίθησή της ήταν ότι ήταν η αγάπη που μοιράζονταν και η αφοσίωσή τους ο ένας στον άλλον που προκάλεσαν το θάνατο των γιαγιάδων της. Και επικοινώνησε μαζί μας για να ζητήσει κάποια δεδομένα που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν να επιλύσει αυτό που αποκάλεσε «αυτές τις αντικρουόμενες απόψεις». Βρήκαμε την έκκλησή της τόσο συγκινητική, αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε μια περίληψη της έρευνάς μας για αυτό το σημαντικό θέμα, ώστε οι άλλοι να μπορούν να γνωρίζουν ότι αυτό που νιώθουν στην καρδιά τους έχει κάποια βάση σε επιστημονικά δεδομένα.